Determination of the Longitude of Earth positions Based on Moon Eclipse in Bīrūnī’s Taḥdīd Nihāyāt al-Amākin

Document Type : Research/Original/Reqular Article

Authors

1 Ph.D. Canidate, History of Science in Islamic Period, Institute for Humanities and Cultural Studies

2 Assisstant professor, Institute for the history of science, University of Tehran

3 Professor, Mechanical Engineering, Tarbiat Modares University

Abstract

All geographical works in Islamic period, both descriptive and mathematical, agree to choose the equator as the source of latitude, but following the Indians, the source of the longitude was sometimes considered the “cupola of the Earth” (Qubba al-ʾArḍ) and following the Greeks sometimes the “Eternal Island” (Jazāʾir Khālidāt). Moreover, division of the inhabited part of the Earth into seven Climes is based on the length of the longest day and it also depends to geographical latitude. Hence, the authors of the astronomical works bring the computations of the latitude in their works but they do not usually mention to the computations of the longitude. Bīrūnī, in his Taḥdīd Nihāyāt al-Amākin -that we can consider it as a mathematical geography work- brings two kind of computations. This article studies the methods of computation of the longitude deference between two places based on moon eclipse in Bīrūnī’s Taḥdīd.

Keywords

References

بطلمیوس، جغرافیا، به کوشش فؤاد سزگین و دیگران، فرانکفورت، 1407ق/1987م.
بیرونی، التفهیم لاوائل صناعة التنجیم، به کوشش جلال‌الدین همایی، تهران، انجمن آثار ملی، 1316ـ1318ش.
همو، تحدید نهایات الأماکن لتصحیح مسافات المساکن، به کوشش بولگاکوف، قاهره، 1962م (تجدید چاپ در الجغرافیا الإسلامیة، به کوشش فؤاد سزگین، ج 25، فرانکفورت، 1413 ق/ 1993م).
همو، تحقیق ماللهند، به کوشش ادوارد زاخاو، لندن، 1887م (تجدید چاپ در الجغرافیا الإسلامیه، به کوشش فؤاد سزگین، ج 105، فرانکفورت، 1413هـ/1993م).
همو، قانون مسعودی، 3ج، حیدرآباد دکن، 1954ـ1956م.
کرامتی، یونس. (1383ش). «بیرونی». دایره‌المعارف بزرگ اسلامی. تهران: مرکز دایره‌المعارف بزرگ اسلامی.
کرم‌زاده، فرشاد؛ قلندری حنیف، رحیمی، غلامحسین. (پاییز و زمستان 1395). «جغرافیای ریاضی در نخستین آثار نجومی دورۀ اسلامی». تاریخ علم. دورۀ 14، شمارۀ 2. ص161ـ174.
گنجی، محمدحسن، «خالدات، جزایر»، دانشنامۀ جهان اسلام، ج 14، صص678ـ680.
نیک فهم خوب‌روان، سجاد، «جزایر خالدات»، دائرة­المعارف بزرگ اسلامی، ج 21، صص 642ـ646.
Kennedy, A. R., A Commentary upon kitāb Taḥdīd Nihāyāt al- Amākin li Taṣḥīḥ Masāfāt al-Masākin, Beirut, 1973 (Reprint in Islamic Geography, ed. F. Sezgin, vol 27, Frankfurt, 1992).
Idem, Geographical Coordinatical of Localitities from Islamic Sources, Frankfort, 1987.
Idem, “Mathematical Geography”, Encyclopedia of the History of Arabic Science, London/New York, 1996, vol. I.
Ferrand, G. (1923). “Notes de Géographie Orientale”. Journal Asiatique, Tome CCII. pp. 1-35.
Iranian Journal for the History of Islamic Civilization
Volume 52, Issue 1
March 2019
Pages 157-172

Files

History

  • Receive Date: 29 September 2018
  • Revise Date: 04 January 2020
  • Accept Date: 12 January 2020

Share

How to cite

Statistics